می دهد چاک گریبان در کفم دامان صبح

آسمان دودی ست از خاکستر تابان صبح

از شکست رنگ شب وامی شود مژگان صبح

همچو زخم دل نمک دارد لب خندان صبح

یا شفق دارد به کف سررشتهٔ دامان صبح

شام ما هم می زند پیمانه ی دوران صبح

همچو شبنم د ست می شوید ز خود مهمان صبح

آسمان مشکل که در پیشت گدازد نان صبح

خنده توام می دمد با ریزش دندان صبح

درنفس رفته ست فرصت عرصهٔ جولان صبح

چشم اگر از خواب واشد نیست جز برهان صبح

غیر واچیدن چه دارد چیدن دکان صبح

نگسلی ربط نفس ای بلبل از افغان صبح

غیر شبنم نیست بیدل زاد همراهان صبح