عمری ست که در حسرت آن لعل گهر موج

گر شوخی زلفت فکند سایه به دریا

د ر حسرت آن طره شبگون عجبی نیست

آنجا که کند جلوه ات ایجاد تحیر

مشکل که برد ره به دلت نالهٔ عاشق

بی مطلبی آیینهٔ آرام نفسهاست

مطرب نفست زمزمهٔ لعل که دارد

وحشت مده از دست به افسانهٔ راحت

آفت هوس غیری و غافل که در این بحر

از خلوت دل شوخی اوهام برون نیست

فریاد که جز حسرت ازین ورطه نبردیم

بید ل کرم از طینت ممسک نتوان خواست