ره مقصدی که گم است و بس به خیال می سپری عبث

ز فسانه سازی این وآنگه رسد به معنی بی نشان

چمن صفا و کدورتی می جام معنی و صورتی

ز زبان شمع حیا لگن سخنی ست عِـبرت انجمن

هوس جهان تعلقی سر و برگ حرص و تملقی

نگهت به خود چو فرارسد به حقیقت همه وارسد

چو هوا ز کسوت شبنمی نه شکسته ا ی نه فراهمی

نه حقیقت تو یقین نشان نه مجازت آینهٔ گمان

به هوا مکش چو سحر علم به حیا فسون هوس مدم

خجلم زننگ حقیقتت که چو حرف بیدل بی زبان