کار به نقش پا رساند جهد سر هواییت

دل به غبار وهم و وظن رفت زشغل ما و من

فقر نداشت این قدر رنج خیال پا و سر

آینه داری خیال شخص تو را مثال کرد

هیأت چرخ دیده ای محرم احتیاج باش

از نفس هواپرست رنگ غنای دل شکست

گربه فلک روی که نیست بند هواگسیختن

دامن خود به دست گیر شکر حقوق عجز کن

سجده فسون قدرت است پایهٔ همت بلند

خشک و تر بهار رنگ سر به ره امید ماند

چشم تأمل حباب ، تا کف و موج وارسید

بیدل اگر نه شرم عشق ، لب گزد از جنون تو