ز بوی گل تا نوای بلبل ، فدای تمهید گفتگویت

چو رنگ رفتم زخویش دیگر، چه رنگ باشد نثار بویت

هنوز دارد خط غبارم ، شکستهٔ کلک آرزویت

به زبر پایت مگر بیابم ، دلی که گم کرده ام به کویت

چو ماه نو نقش جام بندد لبی که تر شد به آب جویت

رساست سررشتهٔ نفس هم ، به قدر افسون جستجویت

به گرد نقاش شوق گردم ، که می کشد حسرتم به سویت

که خواهد از جبههٔ تر من چو گل عرق کرد خاک کویت

ز حیرت من خبرنداری ، بیارم آیینه روبرویت

بضاعتم پیکر نزاری ، بیفکنم پیش تار مویت