که شود به وادی مدعا بلد تسلی منزلت

نه تکلف تک و تاز کن نه تلاش دور و دراز کن

تو کم از غبار سحر نه ای به تردد آن همه نم مکش

به کتاب دانش این و آن مکن آنقدر سبقت روان

ز سواد کارگه صور به غبار نقب گمان مبر

قدمت به کنج ادب شکن در ناز خیره سری مزن

چوشکست کشتی ات از قضا به محیط گم شو و برمیا

زحریر و اطلس کروفر به قبا رجوع هوس مبر

اگر اهل جود وکرامتی بگشاکفی به شکفتنی

همه جا جمال تو جلوه گر همه سو مثال تو در نظر

ادبم کجا مژه واکند که حق تحیّر ادا کند

ز شکوه برق غرور تو که شود حریف حضور تو

به تسلی دل چاک ما که رسد ز بعد هلاک ما

به جهان شهرت علم و فن اگر این بود اثر سخن