به حیرتم چه فسون داشت بزم نیرنگت

دماغ زمزمهٔ بی نیازی ات نازم

نقاب بر نزدن هم قیامت آرایی ست

به غیر چاک گریبان گلی نرست اینجا

چه ممکن است جهان را ز فتنه آسودن

حیا نبود کفیل برون خرامی ناز

براین ترانه که ما رنگ نوبهار توایم

جهان وهم چه مقدار منفعل تک وپوست

علاج دوری غفلت به جهد ناید راست

نه دیده قابل دیدن نه لب حریف بیان

کراست زهرهٔ جهدی که دامنت گیرد

زبان آینه ، پرداز می دهم بیدل