این وحشی از خیال سیاهی رمید و رفت

آخر نفس بر آینهٔ ما دمید و رفت

اشکی که داشتیم ز مژگان چکید و رفت

رنگ حنا گلی که مپرسید چید و رفت

قاصد ثمر نبود که گویم رسید و رفت

اینجا فسانه هاست که باید شنید و رفت

گفتند بی غم تو و من ، خورد و رید و رفت

تا بر زبان رسید سخن لب گزید و رفت

کز تنگنای عمر جوانی خمید و رفت

لغزپد پای سعی و رهی بد سپید و رفت

جولان او ز دامن ما چین کشید و رفت