دی حرف خرامش به لبم بال گشا رفت

خودداری و پابوس خیالش چه خیال است

ما و گل این باغ به هم ساخته بودیم

پیش که گریبان درم ای وای چه سازم

در ملک خیال آمد و رفت نفسی بود

فرصت شمر وهم امل چند توان زیست

هر خارکه دیدم مژه ای اشک فشان بود

مقدوری اگر نیست چه حاصل ز هدایت

دعوت هوسان سخت تکالیف کمینند

بر ما هوس بال هما سایه نیفکند

مو کرد سیاهی ، دم خاموشی چینی

چون رنگ عیان نیست که این هستی موهوم

از عمر همین قدر دو تا ماند به یادم

بیدل دم هستی به نظرها سبکم کرد