زین نگین نامم نگاهی بود کز عینک گذشت

نیست بر عصمت حرج گر لولی از تنب گذشت

بر نمی آید دو عالم با جنون یک گذشت

پای ما مجروح و باید ازتل آهک گذشت

موی چینی هر کجا خطش دمید از حک گذشت

بر بنای ما قیامت سیلی از چشمک گذشت

بر یکی هم گر رسید این ناوک از هر یک گذشت

در تامل هرکه واماند از یقین بیشک گذشت

کم تواند چشم تنگ از طینت ازبک گذشت

بی تکلف عمر این بیچاره در تیزک گذشت

آرمیدن مفت خاموشی کزین مردک گذشت

عمر باطل بود اگر بسیار و گر اندک گذشت