جای دگر نیافت که بر رنگ پاگذاشت

نتوان بنای عمر به دوش وفا گذاشت

این گرد دامن تو ندانم چرا گذاشت

زین دشت هرکه رفت مرا بر قفا گذاشت

رنگ پریده بر ورقم نقطه ها گذاشت

برخاستن غبار مرا بی عصا گذاشت

ما را نمی توان به امید بقا گذاشت

آه این چه ظلم بود که ما را به ما گذاشت

باید سر بریده به تیغ قضاگذاشت

برد از سگ استخوان و به پیش هما گذاشت

فهمیده بایدت به لب بام پا گذاشت