98
غزل شمارهٔ ۸۳۳
تو ازآن خلوت یکتا چه خبر خواهی داشت
گر شوی حلقه که چشم آنسوی در خواهی داشت
زبن شبستان هوس عشوه چه خواهی خوردن
شمع سان گل به سر از باغ سحر خواهی داشت
یک عرق وارگر از شرم طلب آب شوی
تا ابد درگره قطره گهر خواهی داشت
شب وصل است کنون دامن او محکم دار
پاس ناموس ادب وقت دگرخواهی داشت
تهمت نام تجرد به مسیحا ستم است
میخلی در دل خود سوزن اگر خواهی داشت
یک حلب شیشه گر از هر قدمت می جوشد
خاطرآبله در سیر و سفر خواهی داشت
گر بسوزی ورق نه فلک ازآتش عشق
یادگار من و دل یک دو شرر خواهی داشت
بیدل این بار امانت به زمین سود سرت
تاکجاجامهٔ معشوق به بر خواهی داشت