106
غزل شمارهٔ ۸۳۲
گر جنونم هوس قطع منازل می داشت
خوشتر از ریگ روان آبله محمل می داشت
دیده گر رنگی از آن جلوه به رو میآورد
یک تحیر به صد آیینه مقابل می داشت
پاس آیین ادب گر نشدی مانع اشک
تا به کویش همه جا پا به سر دل می داشت
سوخت پروانه ام از خجلت آن شمع که دوش
می زد آتش به خود و خاطر محفل می داشت
ای خوش آن شوق که از لذت بی عافیتی
کشتی ام وحشت گرداب ز ساحل می داشت
عقده دل اگر از سعی تپش وامی شد
حیرت آینه هم جوهر بسمل می داشت
احتیاج آینه شد نام کرم جلوه فروخت
خاتم جود نگین در لب .سایل می داشت
شرم نایابی مطلب عرقی ساز نکرد
تا ره کوشش مقصدطلبان گل می داشت
قطع کردیم به تدبیر خموشی چون شمع
جاده ای راکه ادب در دل منزل می داشت
داغم از حوصلهٔ شوخ نگاهان بیدل
کاش در بزم بتان آینه هم دل می داشت