زبان خامهٔ ما هر چه گفت لغزش داشت

نه سن بود نه مینا، شکست نازش داشت

بهار رنگ چه مقدار ذوق گردش داشت

گشاد آن مژهٔ ناز این چه کاوش داشت

که رنگ شرم تو از بوی گل تراوش داشت

وگرنه دل هوس یک دو ناله ارزش داشت

که جای خون ، دم شمشیر یار ریزش داشت

ز دیر و کعبه مگو، سنگ هم پرستش داشت

که غنچه ازپررنگ شکسته بالش داشت

که این بساط هوس آنچه داشت کاهش داشت