شب که شور بلبل ما ریشه درگلزار داشت

نغمه جولا ن صید نیرنگ که زین صحرا گذشت

رخصت یک جنبش مژگان نداد آگاهی ام

عقدهٔ محرومیِ کس فکر جمعیت مباد

داغ بی دردی نشاند، آخر به خاک تیره ام

گر همه کفر است نتوان سر ز همواری کشید

عجز هم کافی ست هرجا مقصد از خود رفتن است

صفحه ای آتش زدیم آیینه ها پرداختیم

ب ی گل صد انجمن بی پرده بود اما چه سود

نارسابی صد خیال هرزه انشا کند

عمرها شد چون گهر تهمت کش بی دردی ام

آسمانی از کف خاک اختراع غفلت است