برق آفت لمعه در بی ضبطی اسرار داشت

نغمهٔ تار نفس بی مژدهٔ وصلی نبود

دور باش منع دیدن پیش ییش جلوه است

گرد پروازی ز هستی تا عدم پیوسته است

چشم پوشیدیم یکسان شد بلند وپست دهر

گر دل ما شد تغافل کشته جای شکوه نیست

چون حباب از نیستی چشمی به هم آورده ایم

از مروت عزت گل را سبب فهمیدن است

تاگشودم چشم گرم احرام از خود رفتنم

با نسیم وصل واآمیخت گرد هستی ام

دوش حیرانم خیالت در چه فکرافتاده بود

دانهٔ تاکی به چندین خط ساغر ریشه کرد

چون گل شمعیم بیدل بلبل باغ ادب