ز خویش مگذر اگر جوهرت شناسایی ست

نه گلشنی ست به پیش نظر، نه دشت و نه در

بهار رمز ازل تا چه وقت کیرد رنگ

مگیر ز غیب برآییم تا عیان گردیم

ز ذات محض چه اسما که برنمی آییم

دل از تکلف هستی جنون نمایی کرد

به بلزم وصل جنون ناگزبر عشه افتاد

کس به ستر عیوب نفس چه چار ند

لطافتی ست به طبع درشتی آفاق

شکست بام و دری چند می کند فریاد

به عرض نیم نفس کس چه گردن افرازد

تو هم دری چو شرر واکن و ببند، بس است

فتاده ایم به راهت چو سایه جبهه به خاک

رعونتی به طبعت که چون غبار سحر

تلاش کعبه و دیرت نمی رود بیدل