چون سبحه هر اینجا در عالم جدایی ست

غافل که بر سر ما بی سایگی همایی ست

صبح فلک دماغیم بر بام ما هوایی ست

بر خودسری مچینید هرجا سری ست پایی ست

در دیده آنچه کوهی ست درگوشها صد ایی ست

گر عشق بی نیازست در حسن بی وفایی ست

چون شمع زندگی را در هر عرق شنایی ست

ترکیب وسع طاقت معجون اشتهایی ست

دست شکسته بارش برگردن دعایی ست

دنیا گذرگهی بهند پنداشتیم جایی ست

درگرد موی چینی فریاد سرمه سایی ست

در سرنگونی بید هم برگ پشت پایی ست