چون آبله بالیدنم از تنگ قبایی ست

بی طاقتی نبض طلب هرزه درایی ست

در دام و قفس حسرت یک ناله رهایی ست

هرجا روی از آبلهٔ پاکف پایی ست

بی ساختگی های چمن حسن خدایی ست

هشدارکه اندیشهٔ آغوش جدایی ست

گر خود همه آیینه شوی کارگدایی ست

اندیشهٔ چینی مکن این جنس خطایی ست

سیر چمن آینه هم دیده درایی ست

زد بال و ندانست که پروازکجایی ست

در آبله پاداری و در ناله رسایی ست

امروز ندانم کف پای که حنایی ست

سرمایهٔ اول قدمم آبله پایی ست

بیدل مرو از راه که این ساز نوایی ست