ز انقلاب جسم ، دل بر ساز وحشت هاله نیست

درگلستانی که داغ عشق منظور وفاست

پرتو هر شمع ، در انجام ، دودی می کند

عذر مستان گر فسون سامری باشد چه سود

از غبار کسوت آزاداند مجنون طینتان

صورت دل بسته ایم ، از شرم باید آب شد

سرمه جوشانده ست عشق ، از ما تظلم حرف کیست

هرکجا جوش جنون دارد تب سودای عشق