آنجا که فشارد مژه ام دیدهٔ تر را

وقت است چوگرداب به سودای خیالت

محوتو ز آغوش تمنا چه گشاید

زین بادیه رفتم که به سرچشمهٔ خورشید

یارب چه بلا بودکه تردستی ساقی

از اشک مجوبید نشان بر مژة من

تسلیم همان آینهٔ حسن کمال است

تاکی چو جرس دل به تپیدن بخراشم

از اشک توان محرم رسوایی ما شد

چون قافلهٔ عمر به دوش نفسی چند

بیدل چو سحر دم مزن از درد محبت