فرو خورده ست شمع اینجا به ذوق انگبین خود را

دراین محفل طرف دیده ست شک هم بایقین خودرا

ز چنگ سبحه برزنارپیچیده ست دین خود را

تصورکن همان چون خانه بر دوشان زین خود را

برآورده ست دست اینجا به قدر آستین خود را

به پستی متهم هرگز نمی داند زمین خود را

که هرجا وارسی بایدپرستیدن همین خود را

صفای آینه گر مدعا باشد مبین خودرا

گل آزادگی رنگی دگر دارد بچین خود را

به چاه افکنده ای چون نام از نقب نگین خود را

تو هم کر عافیت خواهی نهالین در جبین خود را