عرق چوسیلاب ازجبین رفت وما نکردیم کار خود را

که هرچه زین کاروان گران شد به دوشم افکند بار خودرا

توگر عیار عمل نگیری نفس چه داند شمارخود را

تو ای حباب از طرب چه داری پر از عدم کن کنار خود را

که شمع این بزم تا سحرگاه زنده دارد مزار خود را

چه سحرکرد آرزوی گوهرکه غنچه کردی بهار خود را

فسرد خودداریت به رنگی که سنگ کردی شرار خود را

عنان به ضبط نفس ندادی طبیعت نی سوار خود را

مزن به سنگ ازجنون شهرت چونام عنقا وقار خود را

صفای آیینه شرم داردکه خرده گیرد دچار خود را

بر آستان امید باطل ، خجل مکن انتظار خود را