ستم است اگر هوست کشدکه به سیر سرو و سمن درآ

پی نافه های رمیده بو، مپسند زحمت جستجو

نفست اگرنه فسون دمد به تعلق هوس جسد

هوس تو نیک وبد تو شد، نفس تو دم و دد تو شد

غم انتظار تو برده ام به ره خیال تو مرده ام

چو هوا ز هستی مبهمی به تأملی زده ام خمی

نه هوای اوج و نه پستی ات نه خروش هوش و نه مستی ت

چه کشی زکوشش عاریت الم شهادت بی دیت

به کدام آینه مایلی که ز فرصت این همه غافلی

زسروش محفل کبریا همه وقت می رسد این ندا

بدرآی بیدل ازین قفس اگرآن طرف کشدت هوس