مست عرفان را شراب دیگری درکار نیست

سعی پروازت چو بوی گل گر از خود رفتن است

سوختن چون شمع اوج پایهٔ اقبال ماست

صبح را اظهار شبنم خنده دندان نماست

خفت وتمکین حجاب نشئهٔ وارستگی ست

شانه گر مشاطهٔ زلفت نباشد گو مباش

آتش خورشید را نبود کواکب جز سپند

شعله ها در پرده سعی جهان خوابیده است

اضطراب دل ز هر مویم چکیدن می کشد

عالم عجز است اینجا جاه کو، شوکت کدام

خشت بنیاد تو بر هم چیدن مژگان بس است

زهد و تقوا هم خوش است اما تکلف بر طرف

حرص قانع نیست بیدل ورنه از ساز معاش