در طریق رفتن از خود رهبری درکار نیست

کشتی تدبیر ما توفانی حکم قضاست

هر سر مو بهر غفلت پیشه بالین پر است

می برد چون گردباد از خویش سرگردانی ام

در نیام هر نفس تیغ دو دم خوابیده است

مشت خاک ما سراپا فرش تسلیم است وبس

خویش را از دیدهٔ خودبین خود پوشیدن است

فکرمرکب در طریق فقر، سازگمرهی ست

جوش خون ، نازکدلان را پوست برتن می درد

استقامت بس بود ارباب همت راکمال