ای صبح گرد ناز تو از کاروان کیست

آنجاکه فرصت من وما تیر جسته است

سر برنیاوری چوگهر از سجود جیب

داغم ز دست بی اثریهای آه خویش

خون شد بهار حسرت و رنگی برون نداد

بلل به ناله حرف چمن را مفسراست

در هرکجا ز مشت خس ما نشان دهند

عمری ست گردشی نگرفته ست دامنم

هرجا نوای زمزمهٔ تار بشنوی

گر حرف غنچهٔ تو عروج بهار نیست

عمری به پیچ و تاب سیه روزی ام گذشت

آنجاکه جلوه مشتری امثحان شود

بیدل زوضع خامشی غنچه سوختم