100
غزل شمارهٔ ۷۱۸
درین گلشن دو روزت خنده کاریست
مبادا غره گردی گل بهاری ست
برافشان بر هوس دامان و بگذر
که در جیب نفس نقد نثاری ست
هم از بست وگشاد چشم دریاب
که اجزای جهان لیل و نهاری ست
ودیعتها ز سر باید اداکرد
به ره گر پاگذاری حقگزاری ست
حریف پاکبازان وفا باش
که جز سر هرچه بازی بدقماری ست
به صد دست حمایت بایدت سوخت
چراغ زندگی یک سر چناری ست
ز خاکستر امان می جوید آتش
چوهستی باکفن جوشد حصاری ست
هنوزت دیده کم دارد سفیدی
زمان وصل یوسف انتظاری ست
حذر، ای شمع از این محفل که اینجا
بقدر سر بریدن سرشماری ست
من و ما نسخهٔ تحقیق هستی
خطی داردکه آن لوح مزاری ست
جهان مجنون سودای نقاب است
ازین غافل که لیلی بی عماری ست
مباشید از خواص جاه غافل
بجنگید ای خروس آن ، تاجداری ست
وقار پیری ازگردون مجویید
که طفلی عاشق دامن سواری ست
چه فقر وکو غنا عام است رحمت
ز خشک وتر مگو چشمه ساری ست
غبارت چون سحرگر اوج گیرد
فلکها پایمال خاکساری ست
به هستی بیدل مفلس چه لافد
ز قلقل شیشهٔ بی باده عاری ست