قاصدان دوری ره طوماریست

که زبان تا نگزد لب ، ماریست

غنچهٔ پاس نفس بیماریست

که محبت به گسستن تاریست

نخلیده به دل ما خاریست

شمع راگل به سر بازاریست

ورنه سر نیز همان دستاریست

بر سرم سایهٔ گل کهساریست

در شکست پر ما منقاریست

بزم صحبت قدح سرشاریست

خط پیمانه گریبان واریست

گردن ما ز بلندی داریست

جبهه تا سجده ره همواریست

عدد ذره کم بسیاریست

دامن سایه ته دیواریست