179
غزل شمارهٔ ۷۰۸
ادب نه کسب عبادت نه سعی حق طلبی ست
به غیر خاک شدن هرچه هست بی ادبی ست
ز بیقراری نبض نفس توان دانست
که عمرآهوی وحشت کمند بی سببی ست
خمار جام تسلی شکستن آسان نیست
ز ناله تا به خموشی هزار تشنه لبی ست
تغافل ، آینه دار تبسم است اینجا
به عرض چین نتوان گفت ابروش غضبی ست
به فهم مطلب موهوم ماکه پردازد
زبان عجزفروشان مدعا عربی ست
دلی گداخته برگ نشاط امکان است
کبابها جگری کن شراب ما عنبی ست
اسیر شانه و حیران سرمه ای زاهد
کجاست عصمت وکو عفت این همه جلبی ست
هنوز موی سفیدش به شیر می شویند
فریب جبه و دستار چند؟ شیخ صبی ست
زپشت وروی ورق هرچه هست باید خواند
کدام عیش و چه کلفت ، زمانه روزو شبی ست
چوصبح به که به صد رنگ شبنم آب شویم
کفی غبار و غرور نفس حیاطلبی ست
چو موج اگر همه تسلیم گل کنی بیدل
هنوزگردن تمهید دعوی ات عصبی ست