314
غزل شمارهٔ ۷۰۱
تا ز جنس تب وتاب نفس آثاری هست
عشق را با دل سودازده ام کاری هست
کو دلی کز هوس آرایش دکانش نیست
در صفا خانهٔ هر آینه بازاری هست
خلقی آفت کش نیرنگ خیال است اینجا
هیچ کس نیست خر، اما، همه را باری هست
خاک گشتیم و زتأثیر خیال تو هنوز
دل هر ذرهٔ ما چشمهٔ دیداری هست
ماو من هیچ کم از نعرهٔ منصوری نیست
تانفس هست حضور رسن و داری هست
ای دل ابرام مکن چشمش اگر جان طلبد
از مروت مگذر خاطر بیماری هست
باعث قتل من از لاله رخان هیچ مپرس
اینقدر بس ، که بگویند گنهکاری هست
آتش حسن که در دیر خیال افتاده ست
شمع هم سوختهٔ قشقه وزناری هست
زخم ما را اثر اندود تبسم مپسند
که درتن موج گهرگرد نمک زاری هست
به که درپیش لبت عرض خموشی نبرد
طوطیی راکه ز شکر سرگفتاری هست
بارب از پرتو دیدار نگردد محروم
محفل حیرت ما آینه مقداری هست
عمر در ضبط نفس صید رسایی دارد
تا توانی به گره گیر اگر تاری هست
همچو آن نغمه که از تار برون می آید
اگر از خویش روی جادهٔ بسیاری هست
تاب خورشید جمالش چو نداری بیدل
در خیال خط او سایهٔ دیواری هست