99
غزل شمارهٔ ۷۰۰
ادب اظهارم و با وصل توام کاری هست
عرض آغوش ندارم دل افگاری هست
نرود سلسلهٔ بندگی ازگردن ما
سبحه گر خاک شود رشتهٔ زناری هست
با همه کلفت دوری به همین خرسندیم
که در آیینهٔ ماحسرت دیداری هست
پیکرخاکی ما را به ره سیل فنا
یاد ویرانی از آن نیست که معماری هست
دهر، وهم است سر هوش سلامت باشد
عکس کم نیست گراز آینه آثاری هست
ذرهٔ ما به چه امید زند بال نشاط
سرخورشید هم امروزبه دیواری هست
ای دل از مهر رخ دوست چراغی به کف آر
کزخم زلف به راه تو شب تاری هست
اشک گل شکند از جنبش مژگان ترم
غنچه ام درگرو سرزنش خاری هست
زندگی خرمن ما را چه کم ازبرق فناست
رنگ گل هم به چمن آتش همواری هست
جای پرواز ز خود رفته فغانی داریم
بال اگر نیست ندامت زده منقاری هست
عالم از شوخی عشق اینهمه توفان دارد
هرکجا معرکه ای هست جگرداری هست
ازکمربستن آن شوخ یقین شد بیدل
کاین گره دادن او را به میان تاری هست