موی مجنون بی سر و پاگردنی افراشته ست

بی طنابی خیمهٔ ما ناکجا برداشته ست

مصلحت بینی که ما را جز به ما نگماشته ست

چشم مخموری دربن وس برانه نرگس کاشته ست

این خط موهوم یکسر نقطهٔ شک داشته ست

فرصت عمر اینقدر بر من غبار انباشته ست

طرفه تر این کادمی خود را کسی پنداشته ست

عشق ما را در زمین شرم مطلب کاشته ست

تنگی این عرصه در دل جای دل نگذاشته ست