این شیشه به هرکوه و بیابان که شکسته ست

در ناخن تدبیر نیستان که شکسته ست

ای بیخبران سنگ به دندان که شکسته ست

دامان تو، ای سرو خرامان که شکسته ست

آیینه به این رنگ گل افشان که شکسته ست

جز خنده بر این زخم نمکدان که شکسته ست

رنگم چوگل شمع پریشان که شکسته ست

چون صبح به رویم در زندان که شکسته ست

در چشم محیط این همه مژگان که شکسته ست

دستی که ندارم به گریبان که شکسته ست

آیینهٔ مجنون به بیابان که شکسته ست

بر خوان کریمان دل مهمان که شکسته ست