تا ذره ای که می رمد از خود نگاه اوست

بیرون رو، ای نگاه ! که این خوابگاه اوست

آزاده بیدلی که همان اشک آه اوست

تا سر بجاست آبلهٔ پا به راه اوست

زین دشت هرچه گرد برآرد سپاه اوست

کاین هفت عرصه ، یک کف بی دستگاه اوست

موج نگاه تشنه ، هجوم گیاه اوست

سرهای جیب الفت ما در پناه اوست

رنگ شکسته سایهٔ طرف کلاه اوست

بیدل گذشتنی که همین شاهراه اوست