دل انجمن صد طرب ازیاد وصالست

کی فرصت عیش ست درین باغ که گل را

ای ذره مفرسای به پرواز توهم

آن مشت غبارم که به پرواز تپیدن

آیینهٔ گل از بغل غنچه جدا نیست

هرگام به راه طلبت رفته ام از خویش

در خلوت دل از تو تسلی نتوان شد

شد جوهر نظاره ام آیینهٔ حیرت

بیدل من وآن دولت بی درد سرفقر