تا به کی خواهی زلاف بخت بر سرها نشست

مگذر از وضع ادب تا آبرو حاصل کنی

برتریها منصب اقبال هر نااهل نیست

بر جبین بحر نقش موج کی ماند نهان

آرمیدن در مزاج عاشقان عرض فناست

ازگرانجانی اسیران فلک را چاره نیست

پیکرم افسرد در راه امید از ضعف آه

نخلهای این گلستان جمله نخل شمع بود

آبرو با عرض مطلب جمع نتوان ساختن

صرف جست وجوی خودکردیم عمراما چه سود

درکفن باقی ست احرام قیامت بستنت

بیدل از برق تمنایش سراپا آتشم