دل به یاد پرتو حسنت سراپا آتشست

پیکر ما همچو شمع ازگریهٔ شادی گداخت

تا نفس باقی ست عمر از پیچ وتاب آسوده نیست

گرمی هنگامهٔ آفاق موقوف تب است

عشق می آید برون گر واشکافی سینه ام

بی ادب از سوز اشک عاجزان نتوان گذشت

شمع تصویریم ، از سوز وگداز ما مپرس

غرق وحدت باش اگر آسوده خواهی زیستن

جز به گمنامی سراغ امن نتوان یافتن

نیست بیدل بی قراریهای آهم بی سبب