که چشم خیره بینان تنگ دید آغوش رحمت را

بروبیم از در بازکرم این گرد تهمت را

پریخوانی است کزغفلت کنی درشیشه ساعت را

که رنگ آمیزی ات نقاش می سازد خجالت را

کلاه عرش دیدم خاک درگاه مذلت را

ترازو در نظر سرکوب تمکین کرد خفت را

فلک شد آبله اما زپا ننشاند همت را

ز چندین کوه کردم منتخب سنگ ملامت را

چو گردد استخوان بی مغز دعوت کن سعادت را

جهان وعظ است لیکن گوش می باید نصیحت را

که در نقش نگین معراج می باشد دنائت را

ز مهر سجده آرایید طومار عبادت را

که لب واکردن امکان نیست زخم تیغ الفت را

عرق آیینه ها بر جبهه می بندد مروت را

فلاخن کرده باشی گردش رنگ قناعت را