121
غزل شمارهٔ ۶۴
شور جنون درقفسی با همه بیگانه برآ
یک دو نفس ناله شو و از دل دیوانه برآ
تاب وتب سبحه بهل ، رشتهٔ زنارگسل
قطرهٔ می! جوش زن و برخط پیمانه برآ
اشک کشد تا به کجا ساغر ناموس حیا
شیشه به بازار شکن ، اندکی از خانه برآ
چون نفس از الفت دل پای توفرسود به گل
ریشهٔ وحشت ثمری از قفس دانه برآ
چرخ کلید در دل وقف جهادت نکند
اره صفت گو دم تیغت همه دندانه برآ
نیست خرابات جنون عرصهٔ جولان فنون
لغزش مستانه خوش است آبله پیمانه برآ
کرده فسون نفست ، غرهٔ عشق وهوست
دود چراغی که نه ای از دل پروانه برآ
تا ز خودت نیست خبر درته خاکست نظر
یک مژه برخویش گشاگنج زویرانه برآ
ما ومن عالم دون جمله فریب است وفسون
رو به در خواب زن ازکلفت افسانه برآ
بیدل ازافسونگری ات خرس وبز آدم نشود
چنگ به هرریش مزن ازهوس شانه برآ