عمرها شد عجزطاقت سوی جیبم رهبرست

تا فروغ شعلهٔ خورشید حسنی دیده ام

ای که بر نقش قدش دل بسته ای هشیار باش

ذوق تسلیمی به جیب امتحانت گل نریخت

گر کند حسنش بساط حیرت آیینه گرم

سرمهٔ آن چشم ، دل را در سیهروزی نشاند

تا تمنای می ام گل کرد از خود رفته ام

آبله در راه شوقم بسکه دارد جوش اشک

سعی ما بی دانشان گامری به همواری نزد

هر سخن کز پرده ی تسلیم خارج گل کند

دست بردل نه ، زنیرنگ سراغ ما مپرس

بیدل از پرواز، خجلت دارم ، اما چاره نیست