قید الفت هستی وحشت آشیانیهاست

شانه را به گیسویش طرفه همزبانیهاست

ما زسیر این گلشن عشوه طرب خوردیم

ای سحرتامل کن ، یک نفس تحمل کن

زلف تابدارش را شانه می دمد افسون

پیش چشم بیمارش گر دوتا شود نرگس

بیخودن ا لفت را، نیست کلفت مردن

در وفا چه امکان ست جان کنم دربغ از تو

چارسوی امکان را جز غبار جنسی نیست

محو یأس کن حاجت ورنه نزد عبرتها

از غرور وهم ایجاد هرزه رفته ای برباد

عمرهاست بیحاصل می زنی پر بسمل