دل به یاد جلوه ای طاقت به غارت داده است

الفت آرام ، چون سد ره آزاده است

تهمت آلود تک وپوی هوسها نیستم

پیری از اسباب هشی می دهد زیب دگر

نیست نقش پا به گلزار خرامت جلوه گر

مفت عجز ماست گرپامالی هم می کشیم

رفته ایم از خویش اما از مقیمان دلیم

داغ شو، زاهدکه در آیین مرتاضان عشق

دل درستی در بساط حادثات دهر نیست

می تپد گردابم از اندیشهٔ آغوش بحر

از تپیدنهای دل بیطاقتی دارد نفس

چون نگاه چشم بسمل بی تعلق می رویم

بیقرار شوق بیدل قابل تسخیر نیست