اشک تاگل می کند هم شیشه و هم باده است

چون شرارکاغذ اینجا داغ هم آزاده است

در پی این کاروان هم آتشی افتاده است

م ما را شیشه ای گر هست رنگ باده است

هرکف خاکی که آنجا سر نهی سجاده است

همچو خارخشک بهر سوختن آماده است

عشق مشت خاک ما را سر به صحرا داده است

ازکمند الفت مژگان نگه آزاده است

گرهمه یک شبنم است این طفل توفان زاده است

هرچه جزمنزل درین وادی ست یکسرجاده است

می رود دریا ز خویش و موج ما استاده است

تختهٔ مشق خیال است آینه تاساده است