داشتم چیزی و من بودم ز یادم رفته است

خاک برجا مانده است امروز و بادم رفته است

همچو مژگان عمر دربست وگشادم رفته است

پیش پیش رنگ و بوها اعتمادم رفته است

فرصت کار تامل،در جهادم رفته است

چون قلم ناخن زانگشت زیادم رفته است

بسکه دیدم کهنگی از خط سوادم رفته است

مغز چندین نقطه در تدبیر صادم رفته است

در پی این داغ شک شعله زادم رفته است

آه از عمری که در ننگ کسادم رفته است

لیک ازین غافل کزین ویرانه آدم رفته است