در فشارکوچه های گندم آدم رفته است

بگذرید ازآمد سوری که ماتم رفته است

هرچه می آید درن دریا فراهم رفته است

زندگی با مردگان درگور باهم رفته است

شمع ازخود رفته است اما ز جاکم رفته است

در بن دیوارپیری اندکی خم رفته است

صبح ما زین باغ پرنومید شبنم رفته است

برکه نالیم از سر این داغ مرهم رفته است

کز جبین بی سجودم جوهر نم رفته است

هرچه راکردم طلب دیدم ز عالم رفته است

هرکه زین خجلت سرا رفته ست بی غم رفته است

نام بیدل هم ز خجلت برلبم کم رفته است