فروغ گوهر بینش چو شمع جانکاه است

ز خویش نیز اگر رفته ایم افواه است

چو غنچه درگرهم گرد وحشت آه است

که چون نفس به دلم ناوک ترا راه است

که گفته اند اگر هیچ نیست الله است

چراغ شعلهٔ ما را فتیلهٔ کاه است

گره نمی خورد این رشته بسکه کوتاه است

به جیب خویش اگر سر فرو بری چاه است

مراکه شمع صفت مغز استخوان آه است

کتان غبار خیال قلمرو ماه است

که هیچ جا نرسیدیم و روز بیگاه است

که از ضعیفی من دست ناله کوتاه است