مژگان دمی که سایه کند روز بیگه است

در خانه این بساط که افکنده ای ته است

چندانکه -ریسمان تو دارد اثر چه است

خواهی دچار امن شد آیینه در ره است

این ما و من چو عمر شرر مرگ ناگه است

زنن فتنه گر تو غافلی ادبار آگه است

چون آستین درازکنی دست کوته است

در ناخن هلال کلید در مه است

این رام رام نیست همان الله الله است

یکسر صدای ربختن اشک قهقه است