دارم ز نفس ناله که جلاد من این است

برداشته چون بو روان دانهٔ اشکی

مدهوش تغالکدهٔ ابروی یارم

چون صبح به گرد رم فرصت نفسم سوخت

سنگی به جگر بسته ام از سختی ایام

هم صحبت .بخت سیه از فکر بلندم

چشمی نشد آیینهٔ کیفیت رنگم

دارم به دل از هستی - موهوم غباری

هر ناله ، به رنگ دگرم ، می برد از خویش

دست مژه برداشتنم، عرض تمناست

از الفت دل چاره ندارم چه توان کرد

با هر نفسم لخت دلی می رود از خوبش

هر حرف که آید بسه لبم نام تو باشد

گردی شوم وگوشهٔ دامان تو گیرم

چون اشک ز سرگشتی ام نیست رهایی