چشمی که به پا دوخته باشی همه بین است

اینجاست که چین مایهٔ ایجاد جبین است

جایی که نفس آینه کارد چه زمین است

از چاک گریبان گل دامان تو چین است

ای پشه بم و زیرکمال تو طنین است

بنیاد غبار به هوا رفته متین است

تمثال ضعیفان نفس باز پسین است

تا چشم تو باز است جهان خانهٔ زین است

ما را چه گنه خاصیت عجز همین است

در طاق تغافل همه نقاشی چین است

با بوسه حضور لب خاموش قرین است

کاین شکل دلاوبز سراپاش سرین است

خاکستر منصور مزاجان نمکین است

از پای به دامان تو نامت به نگین است